Inpakken, en wegwezen, was het maar zo gemakkelijk. De afgelopen weken hebben we vooral iedere vrije minuut gebruikt om meubels en huisraad in te pakken en in de stalling te plaatsen. De eerste veertig-voet container gaat richting Puglia. Dat is althans het plan. Zo’n container zou uitstekend dienst kunnen doen als zwembad of opslag of zelfs een unit waarin je kunt relaxen of zelfs wonen. Voor een paar duizend euro koop je een oude zeecontainer, maar toen we de route gingen uitstippelen bleek die container met geen mogelijkheid op ons terrein geplaatst te kunnen worden. De wegen in de Valle d’Itria worden te smal als je een beetje buitenaf woont. De container wordt dus een oplegger en we hebben een chauffeur gevonden die met de trailer naar Puglia wil rijden. Hij heeft al een mooie vracht voor de terugweg geregeld in havenstad Brindisi, hij gaat dus niet leeg naar huis.

We hebben besloten onze Alfa spider zelf naar Italië te rijden. We trekken drie dagen uit voor de 1.800 km van Maastricht naar Puglia. Als alles goed gaat, komen wij één dag voordat de vrachtwagen arriveert, aan in Ceglie Messapica. We maken van de nood een deugd en plannen een driedaagse culinaire reis zoalsIlja Gortdat zou doen, maar dan in een tempo Japanese style.

De poort naar de Italiaanse meren en Milaan
De eerste stop is het Franse Colmar in de Elzas; deze regio is een beetje Frans en een beetje Duits. Kleurrijke vakwerkhuizen en bijzondere wijnen met rijkelijke streekgerechten maken dit een prachtige uitvalsbasis om de volgende ochtend zonder files de 17 kilometer lange Gotthardtunnel te passeren. De Gotthard is de poort naar Lugano, de Italiaanse meren enMilaan. De vrachtwagen met onze inboedel zal via Oostenrijk rijden, omdat de papieren rompslomp in Zwitserland voor grote vertraging kan zorgen. Wij zien dan ook grote rijen vrachtwagens voor de Zwitserse grens staan die wij moeiteloos passeren.

Het is prachtig weer, we hebben het dak geopend van de inmiddels twintig jaar oude spider die het opvallend leuk vindt hier richting Italiaanse grens. Plotseling belanden we in de file en als het kwik stijgt naar 35 graden gaat ook de temperatuur van de automotor gestaag omhoog. Na een spannend uurtje op de laatste Zwitserse bergkam lost de file op en zetten we koers richting Bologna. Wat genieten we van deze autorit. Over twee dagen mogen we aan de bak in Puglia. Het schijnt er 42 graden te zijn.

Polpette eten in Bologna
Stop twee isBologna. Deze universiteitsstad heeft een unieke uitstraling met de veertig kilometer aan overdekte galerieën, de arcades. Bologna wordt wella grassa, de vette, genoemd. Dat woordje hadden we al in Martina Franca geleerd. Je kunt hier inderdaad geweldig eten, en je hoeft je niet te beperken tot pasta Bolognese. Wij gooiden een balletje op bijRistorante Bolpetta. De polpette spinazie – gorgonzola of de balletjes met wortel – gember vergeten we nooit meer.

Trabocco
De volgende dag rijden we ruim 600 kilometer in rechte lijn richting Bari. De autostrada Adriatica A14 volgt nagenoeg de Adriatische kust. Doodzonde voor het landschap, maar vandaag is het wel lekker doorrijden. De kwaliteit van de snelweg is prima. We lunchen in de buurt van Pescara, San Vieto Chietino, in een authentieke trabocco. Op zo’n vissersplatform op houten palen aan deCosta dei Trabocchieet je natuurlijk superverse vis. Zo’n trabocco is een visinstallatie die helemaal uit pijnhout is opgetrokken met soms antennes van wel 50 meter lang en werd eeuwenlang gebruikt om de ruige kust te trotseren. Sommige worden nog gebruikt als visinstallatie met z’n meterslange netten, andere weer als uitkijkpost of restaurant, maar ook als woonhuis.

Vanaf Pescara naar Bari is het nog eens drie uur rijden. Zeker rond Foggia is het landschap plat en eentonig. In Foggia ligt een groot opvangcentrum, maar in het gebied tussen Foggia in het noorden van Puglia en Bari zijn ook rond de 300.000 vluchtelingen, veelal Afrikanen, beland in de anonimiteit. Soms werken ze in de landbouw, vaak voor een heel laag salaris. Italië heeft te maken met een ongekende en aanhoudende stroom vluchtelingen. De vluchtelingenkampen zien er uit als ghetto’s. De migranten worden vaak onzichtbaar genoemd, maar zijn ondertussen onmisbaar voor de lokale landbouw en de bouw.

Als we Bari gepasseerd zijn doen we toch maar het dak van de auto dicht. De mediteraanse zon kan ook een beetjetoo muchworden, langzaam doezelden we zowat in slaap met die zon urenlang in het gelaat.

Vrachtwagen uitladen
Nauna note in biancovan de opwinding horen we in de verte de claxon van de oplegger van Ronckers transport uit Midden-Limburg. Het is drie uur ‘s middags.Ceglie Messapicahoudt siësta, er is niemand op straat. Omdat we niet bij het trullohuis kunnen lossen hebben we via onze vriend Gianfranco een winkelruimte gehuurd in het centrum van Ceglie. Nu blijkt het een hele kunst om met de vrachtwagen en oplegger door de winkelstraatjes te manoevreren. Door af en toe een beetje de verkeersregels naar je hand te zetten, weten we de enorme vrachtwagen voor de winkel te parkeren. En met de hulp van Italiaanse vrienden en de chauffeurs raakt de trailer leeg voordat het dorp weer ontwaakt. Geen gemakkelijke klus omdat we ook alle stenen boeddhabeelden voor in de tuin van onze toekomstige B&B Yours Trulli inMartina Francahebben meegenomen.

Buono a tutti, we gaan lekker zwemmen met de crew bij Gianfranco’s masseria Genovese. Vanavond laten we de chauffeurs kennismaken met de Zuid-Italiaanse keuken.Prendere due piccioni con una fava, met alle plezier promoten we Puglia met al z’n kleuren, geuren en vijftig miljoen olijfbomen. Een kennismaking is genoeg.Benvenuto