Het Pugliese plattelandsleven heeft twee kanten, een uitbundige kant maar zeker ook een waakzame kant. In onze ogen zijn de trullo’s en buitenhuizen vaak voorzien van overdreven veel traliewerk voor de ramen en deuren, blaffende agressieve waakhonden en camerasystemen. Een onneembaar fort; zeker als buiten het vakantieseizoen veel huizen onbewoond zijn merk je dat.

Georganiseerde boevenbendes
In Zuid-Italië zijn naar het schijnt georganiseerde boevenbendes actief uit de voormalige Oostbloklanden. Roemenen en zeker de Albanezen zijn berucht omdat ze tekens in poorten en muren zouden graveren die relevante informatie bevatten over het huis. Puglia is dankzij z’n ligging door de eeuwen heen een overgangsgebied gebleken tussen het Avondland, de Oriënt en de Balkan. Plunderingen horen erbij.

Nicole en ik, gekleed in vakantietenue met teenslippers, lijken op het eerste gezicht niet zo’n georganiseerde boevenbende, maar het kan natuurlijk een perfecte vermomming zijn voor naderend onheil.

Motorzaag
Zo waren we tijdens onze zoektocht ooit per ongeluk in de buurt van zijn trullo gekomen, maar het staat de 80-jarige Italiaanse boer nog helder op het netvlies. Voorzien van een motorzaag met draaiende motor bleef hij ons achtervolgen terwijl wij al achteruitrijdend het hazenpad hadden gekozen. Misschien nodigde hij ons gewoon uit om de olijfolie te komen proeven, wie weet.

Verhuizen is niet makkelijk
Verhuizen is nooit gemakkelijk, dat weten we maar al te goed. We hebben het vaker gedaan. Verhuizen verplicht je tot het maken van keuzes. Iets uitstellen hoort daar niet bij, geendomani, domanizoals we van onze werkmannen vaak te horen krijgen. We hebben namelijk besloten voorlopig de zomermaanden voornamelijk in Puglia te zijn en de rest van het jaar in Maastricht.

We worden dus geenresidentials.Hierdoor kunnen we ook geen aanspraak maken op een eventuele belastingteruggave met betrekking tot de aankoop van het huis.

De hoofdzakelijk Balinese inrichting die we vanuit onze voormalige woonwinkel meenemen, zorgt bij de Italiaanse verhuizers menigmaal voor een krabbel achter het oor, begeleidt doorcatzeals er weer een palmhouten stoel uit de trailer komt. Alles uit de trailer moet worden overgeladen op kleinere vrachtwagentjes om vervolgens via hobbelige zandweggetjes richting trullo te rijden.

Inbrekers
Wij besluiten om die avond niet tussen de dozen te gaan slapen en de komende dagen eerst orde op zaken te stellen. Het is koud en het regent op de vijfde dag na de verhuizing naar Martina Franca als we die ochtend onze trullo naderen. Tot onze verbazing zien we sokken, kleding en een zilveren koffer buiten liggen. Er is ingebroken die nacht, dat wordt al snel duidelijk. Er staat een perfecte voetafdruk op onze cementen buitenvloer onder het keukenraam. Maatje 43 zo blijkt als ik mijn schoen ernaast zet. Een raam is geforceerd. Deze eerste onuitgenodigde gasten in onze toekomstige Bed & Breakfast in Martina Franca blijken zonder iets in het gastenboek te schrijven te zijn vertrokken. Het huis was al een zooitje bij het achterlaten de avond ervoor, maar nu is de chaos compleet. Alle gesloten dozen zijn omgegooid, kasten omver geduwd. Dit is duidelijk een zoektocht naar contant geld geweest.

We staan beduusd voor de trullo naar de schoenafdrukken te kijken als we achterbuurman horen aankomen. Ook bij hem is er ingebroken. Hij laat de camerabeelden van slechte kwaliteit zien op z’n telefoon. Zodra het alarm afgaat in het filmpje, springt een man via het raam naar buiten rechtstreeks de bramenstruiken in. De collega die buiten op de uitkijk staat, trekt hem uit de struiken en samen strompelen ze uit beeld. De gezichten zijn echter niet duidelijk te zien.

De buit
De buurman legt direct de link naar onze opzichtige verhuizing, er was in de afgelopen 35 jaar namelijk nooit iets gebeurd op de Strada la Grotta. Een leeg doosje aardbeien en 3 lege flesjes Aperol zijn achtergebleven op het erf van de buurman; precies de inhoud van onze slecht gevulde koelkast. Dit was dus de buit. Een schuldgevoel maakt van zich meester en de slager wil het er niet bij laten zitten. Met de namen van onze verhuizers op zak gaat hij richting het politiebureau.

Boetedoening op de blote voeten
Een paar weken later denk ik aan de inbrekers als we op witte donderdag naar de processie in Taranto staan te kijken. De Sacri Misteri is een door broederschappen georganiseerde tocht door de oude stad. Gewapend met een houten ratel, detroccola, en een kap over het hoofd lopen tientallen mannen een ronde langs kerken door de binnenstad. De kap is voorzien van twee minuscule gaatjes ter grootte van het gat van een perforator. Boetedoening op de blote voeten. ‘Dat zou nog eens een geschikte straf zijn voor de laffe inbrekers,’ denk ik. Of zo’n 100 kilo wegend kruis dragen op Goede Vrijdag tijdens de mystieke processie van Francavilla Fontana. Boetedoening voor gevorderden. Begeleidt door het geluid van de “trenula” gaat het dan stapvoets en blootsvoets voorwaarts om uiteindelijk de herrezen Christus te vieren op Paaszondag. Dan heb je uiteindelijk wel een Aperol verdiend.

En wellicht hebben wij deze waarschuwing ook wel verdiend na onze opzichtige verhuizing. De mannen die bij onze verhuizing hebben geassisteerd, zijn door de politie ondervraagd. Alle aanwezige schoenen in hun huizen zijn aan de onderkant gecheckt. Het onderzoek is sowieso een belangrijk signaal zo laat de buurman weten.

We staan weer wat zekerder in onze schoenen dankzij onze buurman, die deze zaak hoog opnam. Men zegt niet voor niets in de hak van de laars: liever een alerte buurman dan een verre vriend.