Wat maakt Italianen Italianen en waarom blijven wij toch altijd ‘die Nederlanders’? Die vraag komt toch regelmatig naar boven als we in Puglia rondlopen.

In ons geval zal Nicole altijd als eerste de winkel binnenstappen met mij, de mannelijke partij erachteraan lopend. Daarmee is deel van deze vraag beantwoord. Ik probeer niet te slenteren. Ik moet over mijn mannelijkheid waken, dus ik doe net alsof ik zojuist iets in de etalage had gezien, waardoor ik net iets later arriveer. Onze fotoalbums bestaan dan ook uit veelal uit landschappen met Nicole vanaf de achterkant gefotografeerd. Zou dat een typisch Nederlands fotoalbum zijn? Ik hoop eigenlijk van wel.

Soort rariteit
Buiten het hoogseizoen kom je inMartina Francaweinig toeristen tegen. In die periode zijn wij een soort rariteit. Hier in Italië beginnen we vanaf nul met ons sociale netwerk. Het verplicht ons om opnieuw naar de alledaagse zaken te kijken. Zo is een bezoek aan de supermarkt geen ‘moetertje’, maar een nieuw avontuur. Een zoektocht langs rekken en schappen met nieuwe woordjes maar vooral andere producten.

In de supermercato is de kaasafdeling een walhalla. Er ligt gerookte burrata, gevlochtenmozzarellaen cacio cavallo di Martina Franca, een harde kaas gemaakt van koemelk. Cavallo (dat ‘paard’ betekent) verwijst naar het uiterlijk van het kaasje: want de kaas, rijpend aan een touw, doet denken aan een zadel dat over de rug aan weerszijden over het paard is geplaatst.

We proberen te blenden met de lokale bevolking. Maar zodra er iets geregeld moet worden, op een postkantoor of bank, vallen we uiteraard direct door de mand. Zo moesten we vorige week de elektriciteitsrekening voldoen bij een postkantoor in Martina Franca, dat ook dat ook dienst doet als tabakszaakslashwedkantoor. Het is er altijd gezellig. Ik durf te wedden dat er mensen zijn die daar gewoon voor hun eigen plezier een hele ochtend doorbrengen. Het voordeel van zoveel ‘toeschouwers’ is dat er altijd wel iemand is die ons wil assisteren in het Duits-Engels.

Relax, relax
In onsBouteaque hotel in Maastricht werken twee Italiaanse studenten als kamermeisje. Als ik het weekschema met hen doorneem, zeggen ze altijd lachen: ‘relax, relax.’ Daarmee bedoelen ze te zeggen: ‘het komt goed.’ En dat komt het uiteindelijk ook. Of het nu gaat om het runnen van een hotel in Maastricht of het verbouwen van een trullo in Puglia.

Al werkt het in Zuid-Italië toch nét een beetje anders.

Betrouwbare methode
Zo staat er een eucalyptusboom op de oprit. Volgens Gianfranco, onze Italiaanse vriend en steun en toeverlaat, moet die omgezaagd worden. Dat moet vooral vanwege de Sciroccowinden, die steeds frequenter en krachtiger droge lucht vanuit de Sahara naar het noorden voeren. Om de valrichting te bepalen, meten we de hoogte van de boom. Achteruitstappen tot je arm een hoek van 45° maakt met de top van de boom. De afstand tot de boom is dan meteen ook de hoogte. Niet moeilijk doen over anderhalve meter; dit is best een betrouwbare methode. En zo geschiedt het.

Het is al weer de laatste avond in Puglia. De gedraaide tagliatelle,sagne ‘ncannulate, wordt geserveerd. Deze pasta is geïnspireerd op de houtkrullen van Jozef de timmerman en wordt gegeten met ricotta en zwarte peper. We worden langzaamaan wat relaxter, een beetje meer Italiaans. Ik loop zowaar voor Nicole uit om de deur open te houden als we het restaurant verlaten.